Muzyka Rémi Gousseau “ma tę cechę, że jest doskonale dostępna dla szerokiej publiczności, a jednocześnie jest bardzo oryginalna i bezkompromisowa, co jest niezwykłe w dzisiejszych czasach w sztuce współczesnej”. (Jenö Rehak o muzyce Rémi Gousseau) Urodził się w rodzinie muzyków. Jego dziadek William Gousseau, był chórmistrzem w kościele Saint-Nicolas-du-Chardonnet w latach 1893-1938. Jego babcia, Fanny d’Almeida, pianistka, była w młodości uczennicą Elie Delaborde’a i kompozytorką. Jego ciotka, Lélia Gousseau, była ogromnie utalentowaną pianistką koncertową. Podziwiali ją najwięksi dyrygenci, tacy jak Munch, Mitropoulos, Paray i wielu innych. Uczyła wspaniałych pianistów w Konserwatorium Paryskim: Anne Queffelec, Anne Makarenko, Pascal Devoyon i Emile Naoumof. by wymienić tylko kilku. Mając taki muzyczny start w życiu, Rémi Gousseau studiował wiolonczelę, harmonię, kontrapunkt i fugę w Rouen, Strasburgu, a następnie w Paryżu pod kierunkiem między innymi André Lévy’ego, Reine Flachot, Roberta Duvala, Jeana Deplace’a, Henri Challana, René Webera i Ginette Keller. W tym samym czasie ćwiczył śpiew kościelny, zwłaszcza u kanonika Gastona Roussela w Port-Marly i w kaplicy pałacu wersalskiego, a wreszcie u wielebnego ojca Emile’a Martina z Oratorium w kościele Saint Eustache w Paryżu. Jednak bardzo szybko jego talent i natura doprowadziły go do kompozycji i dyrygentury, które studiował u Sébastiena Béreau, a następnie Pierre’a Dervaux. Korzystał również z porad Seiji Ozawy i Maurice’a Ohana. Był bardzo młody, miał zaledwie 22 lata, kiedy został dyrektorem Konserwatorium Dariusa Milhauda w Paryżu. W tym samym czasie był chórmistrzem w Radio France i zastępcą dyrektora chórów Saint-Eustache. Następnie został mianowany chórmistrzem w katedrze w Digne-les-Bains, a potem stworzył Międzynarodowy Festiwal Sztuki Chrześcijańskiej w tym samym mieście. Następnie został dyrektorem Orkiestry Filharmonicznej Francji. Z tą orkiestrą nagrał Koncerty Brandenburskie Bacha, za co otrzymał nagrodę Laser d’Or. Nagrał także IX i VII Symfonię Beethovena, które spotkały się z dużym uznaniem krytyki. Następnie był zapraszany przez liczne orkiestry i chóry w wielu krajach: Krakowska Orkiestra Radiowa, Chóry Filharmonii Warszawskiej, Petersburska Orkiestra a Cappella, Litewska Państwowa Orkiestra Symfoniczna, Orkiestra i Chór Filharmonii w Sofii, Czeska Orkiestra Symfoniczna w Pradze, Moskiewski Kremlowski Chór a Cappella, Orkiestra Cannes-Provence-Côte-d’Azur, Orkiestra Opery w Awinionie, Wersalska Orkiestra Kameralna. W trakcie swojej kariery towarzyszył międzynarodowym solistom. W 1992 roku poznał Philippe’a de Villiers poprzez Dominique’a Soucheta i wtedy zdecydował się pracować nad rozwojem muzycznym Vendee, regionu, którego historię zna dzięki swoim rodzicom, którzy nauczyli go tragedii tego zamęczonego narodu. Jako Composer-in-Residence komponował jeden utwór rocznie dla Vendee. Stworzył również chór i orkiestrę Departemental oraz chór Katolickiego Uniwersytetu w Vendee, bardziej znany jako ICES. Brał również udział jako dyrygent w niektórych wydarzeniach w Puy du Fou. Następnie był dyrektorem artystycznym “Nocturnes océanes” w Luçon.  W 2000 roku zapragnął podjąć na nowo francuską religijną tradycję muzyczną, której jest spadkobiercą. Chciał ją przekazać dalej. Został więc chórmistrzem Maîtrise Saint Louis de Gonzague w Paryżu, związanym ze słynnym kolegium jezuickim o tej samej nazwie, bardziej znanym jako ” Franklin “. Z “Maîtrise” dokonał pamiętnego nagrania Requiem Faurégo, a także utworów wokalnych Josepha Bonneta, dwudziestu motetów Saint-Saënsa, muzycznego różańca, dziesięciu słynnych Ave Maria i mszy Leo Delibe. W 2003 roku stworzył ” Estivales de Puisaye “, który w tym roku obchodził siedemnastą rocznicę istnienia. W 2016 roku, po wypadku medycznym przestał kierować ” Maîtrise ” i ” Estivales de Puisaye “, aby poświęcić się całym sercem kompozycji. Nie zapomniał o pochodzeniu swojego kompozytorskiego powołania. Rzeczywiście, biorąc pod uwagę swoją przeszłość młodego śpiewaka kościelnego i po pobycie w opactwie Sainte Anne de Kergonan, w którym żył rytmami chorałów gregoriańskich według zasad interpretacyjnych opactwa Solesmes, chętnie przyjął dziedzictwo tradycji muzyki sakralnej, która była mu bliska: jego dziadek był uczniem szkoły Niedermeyera. Pewnie dlatego w dziedzinie muzyki sakralnej uważany jest za jednego z najbardziej utalentowanych i twórczych swojego pokolenia. Mimo to rozwijał się w kierunku zainteresowania wszystkimi, lub prawie wszystkimi gatunkami muzycznymi. Ale już w 1987 roku Rémi Gousseau postanowił poświęcić więcej czasu kompozycji, gdy jego Msza na głosy męskie w interpretacji Chóru Armii Francuskiej w kościele La Madeleine w Paryżu została triumfalnie przyjęta przez publiczność. Od tego momentu spędzał długie okresy w La Puisaye w domu rodzinnym w Nantou, aby skoncentrować się na swojej sztuce. Zlecono mu wówczas napisanie wielu utworów, które zostały pozytywnie przyjęte przez publiczność, a także przez muzyków i śpiewaków. Ponadto Rémi Gousseau, umysł eklektyczny, pasjonuje się życiem intelektualnym, zwłaszcza teologią, którą studiował przez wiele lat.